اعمال شب و روز اول ماه محرم

آگاه باش که این ماه،ماه حزن و اندوه اهل بیت علیهم السّلام و شیعیان ایشان است.از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده:چون‏ ماه محرّم فرا مى‏رسید،کسى پدرم را خندان نمى‏دید،و پیوسته تا روز دهم اندوه و حزن بر او غالب بود،چون روز عاشورا میشد روز مصیبت و حزن و گریه،ایشان بود،و مى‏فرمودند:امروز روزى است که حسین علیه السّلام شهید شد. شب اول:سیّد ابن طاووس در کتاب«اقبال»براى این شب،چند نماز ذکر فرموده:اوّل:صدر رکعت که در هر رکعت‏ سوره‏هاى«حمد»و سوره «توحید»خوانده مى‏شود.دوّم:دو رکعت که در رکعت اول سوره‏هاى«حمد»و«انعام»،و در رکعت‏ دوم سوره‏هاى«حمد»و«یس»خوانده مى‏شود.سوم:دو رکعت که در هر رکعت سوره«حمد»و یازده سوره«توحید»خوانده مى‏شود.از رسول خدا صلى اللّه علیه و آله روایت شده:هرکه این دو رکعت نماز را در این شب بجا آورد،و فردایش را که اول سال است روزه‏ بدارد،مانند کسى است که همه طول سال را همواره کار خیر کرده،و در آن سال محفوظ باشد،و اگر بمیرد به بهشت مى‏رود.سیّد ابن طاووس‏ براى هلال این ماه دعاى مبسوطى ذکر کرده است. روز اول:بدان‏که روز اوّل محرم،اول سال قمرى است،و در آن دو عمل وارد شده: اول:روزه گرفتن،در روایت ریّان بن شبیب از حضرت رضا علیه السّلام روایت شده:هرکه در این روز روزه بدارد،و خدا را بخواند خدا دعاى او را مستجاب کند،چنان‏که دعاى زکرّیا را اجابت فرمود.                                                                                                                                                                                                                              شیخ طوسى فرموده:که روزه دهه اول محرم مستحب است ولى روز عاشورا تا بعد از عصر از خوراکى و آشامیدنى خوددارى کند،آنگاه کمى تربت بخورد،و سیّد روایت کرده که روزه تمام این ماه فضیلت‏ دارد،و روزه آن روز روزه‏دار را از هر گناهى حفظ مى‏کند. روز سوم:روزى است که حضرت یوسف علیه السّلام از زندان آزاد شد،هرکه آن روز را روزه بگیرد،حق تعالى کارهاى مشکل را بر او آسان کند و اندوه را از او برطرف سازد،و در روایت نبوى آمده:دعایش اجابت شود. روز نهم:روز تاسوعات.از امام صادق علیه السّلام روایت شده:تاسوعا روزى است که امام حسین علیه السّلام و اصحابش را در کربلا محاصره کردند و سپاه شام براى جنگ با آن حضرت گرد آمدند و ابن مرجانه و عمر سعد،به خاطر کثرت سپاه و بسیارى لشگر،که براى آنها گرد آمده‏ بودند،خوشحال شدند،و امام حسین علیه السّلام و اصحابش را ضعیف به حساب آوردند،و یقین کردند که براى حضرت یاورى نخواهد آمد،و اهل‏ عراق او را مدد نخواهند کرد،سپس فرمود:پدرم فداى آن ضعیف غریب.